Οι φίλοι μου ξέρουν τι θέλουν να γίνουν. Κάποιοι μάλιστα το ονειρεύονται από τότε που ήταν 8-9 χρονών. Οι γονείς μου με πιέζουν να γίνω σαν αυτούς. Στο σπίτι οι φωνές είναι πολλές.
Μα ό,τι και να διαλέξω τους λέω, "άνεργος θα καταλήξω όπως όλοι". "Δεν έχει σημασία", απαντούν. "Πρέπει να περάσεις στο Πανεπιστήμιο όπως όλοι". Μα όλοι περνούν στο Πανεπιστήμιο;
Τα ίδια λένε και οι γείτονες. "Το σχολείο πάνω απ' όλα αγόρι μου. Κοίτα να γράψεις καλά στις Πανελλήνιες". Κι εγώ τους χαμογελώ συγκαταβατικά. Αυτό το "κοίτα" σαν απειλή μου κάθεται όμως.
Είμαι 18 χρονών. Θέλω να ταξιδέψω παντού. Δεν έχω βρει τι μ' αρέσει στο σχολείο. Ούτε ξέρω τι δουλειά θα κάνω. Όμως κάτι πρέπει να γίνω όταν μεγαλώσω. Ωχ μεγάλωσα.
Βαθμοί τετραμήνου. Ίσα που φτάνω το 14 μέσο όρο. "Δεν θα περάσεις πουθενά! Τέλος το έξω". Οι γονείς μου ξελαρυγγιάζονται, αλλά εγώ δεν νιώθω καλύτερα. Δεν θέλω να διαβάσω περισσότερο. Δεν διαβάζω καθόλου.
Είμαι στο δωμάτιό μου. Έχω κλειδώσει την πόρτα. Και καλά για τις ασκήσεις, αλλά παίζω ηλεκτρονικό. Δεν θέλω να παίξω ηλεκτρονικό, αλλά βαριέμαι και να διαβάσω.
Οι φίλοι μου ξέρουν τι θέλουν να γίνουν. Κάποιοι μάλιστα το ονειρεύονται από τότε που ήταν 8-9 χρονών. Οι γονείς μου με πιέζουν να γίνω σαν αυτούς. Στο σπίτι οι φωνές είναι πολλές.
Μα ό,τι και να διαλέξω τους λέω "άνεργος θα καταλήξω όπως όλοι". "Δεν έχει σημασία", απαντούν και η επόμενη λέξη είναι "πτυχίο" και μετά το "είναι σημαντικό". Για ποιον;
Τα ίδια λένε και οι γείτονες μας. "Το πτυχίο πάνω απ' όλα αγόρι μου. Κοίτα να γράψεις καλά στις Πανελλήνιες". Αποφεύγω να τους κοιτάξω. Αυτό το "κοίτα" είναι απειλή.
Είμαι 18 χρονών. Θέλω να ταξιδέψω παντού. Δεν έχω βρει τι μ' αρέσει στο σχολείο. Ούτε ξέρω τι δουλειά θα κάνω. Όμως κάτι πρέπει να γίνω όταν μεγαλώσω. Ωχ μεγάλωσα.
Ο καθηγητής μου φωνάζει. Διακοπές του Πάσχα λέει και δεν άνοιξα βιβλίο. Λέει επίσης ότι φωνάζει για το καλό μου.
Σκέφτομαι γιατί πάντα κάποιος άλλος πρέπει να σκέφτεται για το καλό μου και όχι εγώ. Οι γονείς, οι καθηγητές, οι γείτονες, οι φίλοι μου. Όλοι σκέφτονται το καλό μου. Με αγαπούν δεν λέω. Όμως νιώθω μόνος. Πολύ μόνος.
Ο Μήτσος μου έκανε τις προάλλες "διάβασε ρε μαλάκα. Δεν θες να περάσεις πουθενά; Τι θα κάνεις; Όλοι θα περάσουμε κάπου ρε μαλάκα. Τι θα κάνεις;" Αυτό το "τι θα κάνεις;" το ακούω συνέχεια.
"Τι θα κάνω;" Απελπισία. Μάλλον έχουν δίκιο. Μάλλον εγώ φταίω που μου φωνάζουν. Γιατί όλοι οι άλλοι έχουν βρει τι θα κάνουν κι εγώ όχι; Κι οι γονείς μου λένε δεν θα με ταΐζουν για πάντα. Μα δεν θέλω να με ταΐζουν. Εγώ φταίω. Σίγουρα εγώ φταίω. Θα βγω στο μπαλκόνι και θα το φωνάξω!
Έχω να δω τους φίλους μου ένα χρόνο. Ναι τους βλέπω στο σχολείο. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Κρατάνε βιβλία πάντα στο διάλειμμα και μιλάνε για κάποιο καθηγητή. Ούτε για μουσική μιλάνε. Τους είπα για τον τελευταία δίσκο των RHCP, με κοίταξαν όσο χρειάστηκε για να δείξουν ότι με ακούν. Αλλά δεν με ακούν.
Δεν με ακούν. Αλλά θέλουν όλοι το καλό μου. Μου φωνάζουν. Κι εγώ δεν κλαίω. "Οι άντρες δεν κλαίνε, οι άντρες πράττουν", λέει ο πατέρας.
Οι γονείς, οι καθηγητές, οι γείτονες, οι φίλοι μου. Όλοι σκέφτονται το καλό μου. Με αγαπούν δεν λέω. Όμως νιώθω μόνος. Πολύ μόνος.
Δίνω αύριο. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά. Έτσι θα χτυπά πάντα;
"Σ' ευχαριστώ μαμά, είναι πολύ ωραίο το τοστ. Ο μπαμπάς έφυγε; Πάω". "Γεια σου αγόρι μου καλή επιτυχία να είσαι συγκεντρωμένος". Ανεβαίνω τα σκαλιά. Ανοίγω την πόρτα της ταράτσας. Ο ουρανός είναι απέραντος και πιο γαλανός από ποτέ. Είμαι 18 χρονών και η ζωή μου δεν είναι οι πανελλήνιες.
Κώστας Παπαντωνίου
ΥΓ: Έτσι ένιωσα την αυτοκτονία του 18χρονου στα Γιαννιτσά. Δεν ξέρω τίποτα για τη ζωή του. Ίσως να μην έφταιγαν οι πανελλήνιες. Όμως για πολλά παιδιά, ίσως και για τον ίδιο, αυτό που έφταιξε και αποφάσισαν να κάνουν μια βουτιά στο κενό γιατί δεν άντεχαν, ήταν όλο αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον που είχαν γύρω τους. Από γονείς μέχρι γείτονες και από media μέχρι καθηγητές.
3pointmagazine.gr
