Θρύλος και μυθική Πυθία η Ιέρεια, Μαντείου των Δελφών...
στα ιερά νερά της να πλυθεί,, της Κασσοτίδος της πηγής,
για να εξαγνιστεί κι εμείς στην Κασταλία οι Θνητοί.
Τόπος που έριξε τον Ιερό του Βράχο ο Δίας Ζευς,
που ο Θρύλος λέει συνάντησαν οι δυο του Αετοί,
που είχε στείλει να πετάξουν σε Δύση και Ανατολή.,
Περιοχή που ζούσε η Γαία, η Θεά,
με τον προστάτη της και γιο, το ερπετό Πύθωνα.
που σκότωσε ο Απόλλωνας ο γιος του Δια Ζευς,
σαν έφυγε απ τον Όλυμπο, Δελφούς να κατακτήσει.
Το κέντρο και ομφαλός της γης και της Αμφικτιονίας,
και κάτω απ' την επίσημη την δυναστεία του Κροίσου,
Ο της Σικύωνας ο τύραννος Κλεισθένης,
ελευθέρωσε την πόλη,
και άνθισε πάλι ο ναός, με νέα φήμη, δόξα,
θέατρο, αγώνες, θεατές, με προσφορές και δώρα,
και ο Πίνακας τεράστιος με μαλακή τη πέτρα,
για να χαράζουν τα αναθήματα, με ευχές κι αφιερώσεις,
Με την ιέρεια Πυθία του Απόλλωνα οι συμβουλές,
και με κανόνες τελετουργικούς, η επικοινωνία
και απάντηση σε όσους ρωτούν, να κάνουν κατά γράμμα.
Πόλεμοι και καταστροφές, να πάρουν το Μαντείο,
οι Φωκιείς, οι Αφυείς, οι Αθήναις, και οι Ρωμαίοι,
δύναμη δόξα θησαυρούς, θρησκευτική μαγεία,
ακόμη θελαν του Χρησμού, να' αλλάξουν τη μαντεία,
λίγο ακόμα κι έπαψε, να είναι κέντρο κόσμου,
και έχασε την αίγλη του, δεν είχε σημασία? ,
Μαντείο θελαν των Δελφών, να έχουν κυριαρχία,
κι ο Μακεδόνας Φίλιππος, είχε αυτόν τον τόπο,
δεν άνθισε, προσπάθησε, δεν έγινε όπως ήταν.
Καιρός να πει νέο Χρησμό, τον σιωπηλό η Πυθία.
Κάθισε στο Τρίποδο, στον Ιερό τον Βράχο,
πάρε από τις μυρωδιές των αερίων της πηγής,
κι απ τον ομφάλιο βράχο να είσαι έτοιμη να πεις,
τον τελευταίο σου Χρησμό , την Θεϊκή τη Ρήση,
και είπες στον Παγανιστή Ιούλιο Αυτοκράτορα,
''Ο Φοίβος ο Απόλλωνας δεν έχει πλέον οίκο,
και το σφυρήλατο δωμάτιο πως έπεσε στην σκόνη'',
Τελείωσε η Δάφνη, στέρεψε η γάργαρη Πηγή,
και το Μαντείο των Δελφών περνά στη λησμονιά,
σκοτάδι θα το καταπιεί, να μείνει στην αφάνεια.
....κι έμεινε στην Ιστορία.
