Γυρνούσε στα στενά σαν ξωτικό
μεγάφωνο κρατούσε υπό μάλης
του εαυτού μας το άλλο το μισό...
είναι της πόλης ο τρελός τελάλης
Πολέμαγε η φωνή του τη σιωπή
έσκιαζε όλου του κόσμου το ραχάτι
στην νηνεμία ξεχασμένη αστραπή
κακός μπελάς σαν τσίμπλα μες στο μάτι
Το θράσος του δεν είχε τελειωμό
τον έβλεπα και του έλεγα σταμάτα
το μέλλον μου δε θέλω να το δω
ούτε να ακούσω άσχημα μαντάτα
Μα αυτός συνέχιζε να πυρπολεί
του νου μου το απάνεμο λιμάνι
έλεγε το καράβι θα χαθεί
άμα δεν πλεύσουμε μακριά απ’ την πλεκτάνη
Σας τύφλωσαν μας έλεγε αδελφοί
δε βλέπετε μπροστά ούτε δυο μέτρα
πέρασαν στο λαιμό σας το σκοινί
και τώρα δένουνε στην άκρη του την πέτρα
Σας τύλιξαν σε μια κόλα χαρτί
αποφασίζουν όσο εσείς κοιμάστε
ξυπνήστε στοιχηθείτε στη γραμμή
βγείτε στους δρόμους ενωμένοι μην φοβάστε
Τα λόγια του αλάτι στην πληγή
μπορεί αλήθεια να είναι και λυπάμαι
κλείνω τα μάτια σε ότι μπρος μου θα συμβεί
και όταν κοιμάμαι το φως ανοίγω γιατί φοβάμαι
Έχουν περάσει χρόνια από τότε,σαν να μη πέρασε μια μέρα-ύπνος βαθύς.
Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι είμαστε σε πολύ χειρότερη μοίρα.
