Η αλήθεια είναι ότι μας το λέγανε, όσο γέρναγε το ζώο μας ότι όταν έρθει η μέρα του χωρισμού, η μέρα που θα πεθάνει… τότε θα καταλάβουμε το μεγάλο κενό που θα δημιουργηθεί στην ψυχή μας. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι κάποια στιγμή θα συμβεί αυτό.
Ήθελα να ζήσει πολλά μα παρά πολλά χρόνια...
Δεν θα μπορούσαμε όμως να έχουμε το Λουάκο μας για όλη μας τη ζωή… δεν τους πίστευα ότι ο πόνος για το θάνατο του, θα είναι τόσο πολύ μεγάλος, κάτι που θέλει αρκετό χρόνο για να το ξεπεράσουμε…
Πράγματι ισχύει… Χρειάζεται πολύς χρόνος.
Είναι στιγμές που ψάχνουμε το ζώο μας, μα δεν υπάρχει. Η απουσία του από το χώρο μας είναι αισθητή.
Δεν κοιμάται πια στο χαλάκι του, δεν πίνει το νεράκι του, δεν ακούμε το περπάτημα του, την ανάσα του, το γάβγισμα του, το παρακαλετό του για μια λιχουδιά, δεν βλέπουμε την χαρά του να πάει βόλτα.
Οι καθημερινές συνήθειες μαζί του, είναι παρελθόν.
Νιώθουμε τόση θλίψη για το Λουάκο μας...
Ήταν μέρος της καθημερινότητας μας, ξεχωριστό μέλος της οικογένειας μας. ΗΤΑΝ Ο ΛΟΥΑΚΟΣ ΜΑΣ..
Δεν είχε όρια η αγάπη του, ήταν πάντα μαζί μας, ήταν πάντα εκεί.
Πονάμε τόσο πολύ… μας λείπει… αλλά αν υπάρχει παράδεισος σίγουρα ο Λούης μας είναι εκεί.
Αντίο Λουάκο μου.. αντίο απ όλους μας
Ραντεβού στον παράδεισο
Βασίλης, Φωτεινή, Αναστασία, Ελισσάβετ
ΥΣ. O Λούης μας πέθανε 15 ½ χρονών.
nooz.gr
