Εκεί, με 2 καταπληκτικούς αγώνες νίκησε και τις 2 Τουρκάλες αθλήτριες που έπαιξε και πήρε πανάξια την 1η θέση σηκώνοντας την Ελληνική σημαία, δείχνοντας ότι αν έχεις ταλέντο, ψυχή και έχεις προπονηθεί σωστά από σωστούς δασκάλους, μπορείς να κάνεις τέτοιες εκπλήξεις. Η Κατερίνα με αυτές τις εμφανίσεις της (Ο 2ος αγώνας ήταν σεμινάριο sanda για τέτοια ηλικία) άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλους, προπονητές, αθλητές, πρόεδρο και μέλη του Δ.Σ της ομοσπονδίας και γονείς, άνθρωποι που την ήξεραν και την πίστευαν, αλλά εκεί έδειξε πολλά παραπάνω από αυτά που ίσως περίμεναν με τέτοιας δυναμικότητας και μεγαλύτερες σε ηλικία και βάρος αθλήτριες.
Διαβάστε τις δηλώσεις του πατέρα της και προπονητή της
"Συγχαρητήρια και σε όλα τα άλλα παιδιά που διακρίθηκαν και πήραν πανάξια 1ες, 2ες και 3ες θέσεις, αλλά και σε όσους δεν τα κατάφεραν, αφού το σημαντικότερο είναι οι εμπειρίες που πήραν χτίζοντας για το μέλλον.
Όλο αυτό ήταν σχολείο και για τη μικρή, αλλά και για όλους όσοι ξέρουν την περίπτωση και πάνω απ'όλα για τα άλλα παιδιά αλλά και για εμένα. Το να δεχτεί ένα κορίτσι 13,5 ετών να πάει εξωτερικό να παίξει με μεγαλύτερες σε ηλικία (κανονικά η πιο μικρή κατηγορία είναι 15-16) και τελικά να τα καταφέρει κιόλας κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες (τεράστιο ταξίδι, κούραση, αϋπνία, πείνα αφού έπαιξε τον 1ο αγώνα στις 11 το βράδυ και είχαμε πάει από τις 9 το πρωί και ενδιάμεσα από το άγχος δεν ήθελε να φάει τίποτα), είναι κάτι που μπορεί να γίνει παράδειγμα, πως τίποτα δεν είναι αδύνατο αν προσπαθήσεις πολύ για αυτό. Χαίρομαι που η Κατερίνα είναι κίνητρο για τα άλλα παιδιά της σχολής και βλέπουν μέσω εκείνης πως μόνο με σκληρή δουλειά φτάνεις στους στόχους σου.
Στη σχολή είμαι μαζί της πιο σκληρός απ'όλους τους άλλους, δεν την αφήνω να επαναπαύεται ποτέ και πάντα μετά από μια νίκη της επισημαίνω τα λάθη της και την επόμενη μέρα δουλεύουμε πάνω σε αυτά, γι'αυτό και ανεβαίνει συνεχώς από αγώνα σε αγώνα. Τα μπράβο είναι μόνο την 1η μέρα και ΑΝ παίξει ανάλογα με τις δυνατότητές της, καθώς αυτό είναι το ζητούμενο και ας χάσει. Χαίρομαι πάνω απ'όλα που είναι ταπεινή γιατί έτσι έχει μεγαλώσει, αρκεί να πω ότι σε αυτούς τους αγώνες πανηγύρισε για πρώτη φορά από τα 7 της που παίζει σε διοργανώσεις με αμέτρητες νίκες, ενώ μετά τον τελικό ξέσπασε σε κλάματα χαράς, καθώς της έφυγε όλη η ένταση και ήξερε ότι θα σηκώσει την Ελληνική σημαία και θα ακουστεί ο εθνικός ύμνος μέσα στην Τουρκία. Ποτέ μέχρι προχθές δεν είχε σηκώσει καν τα χέρια της ψηλά. Τόσο διαφορετικά είδε αυτούς τους αγώνες και μπορεί να φανταστεί κανείς τι συναισθήματα διαχειρίστηκε μέσα του ένα παιδί και τα ξεπέρασε για να βγει νικητής.
Θέλω να παροτρύνω όλους τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό, καθώς θα χτίσουν χαρακτήρα (ανάλογα και τον προπονητή, γι'αυτό ποτέ μην εμπιστευτείτε κανέναν αν δεν μάθετε καλά ποιος και τι είναι), θα μάθουν να αντιμετωπίζουν τη νίκη χωρίς εγωισμό και την ήττα χωρίς θυμό (και πάλι θέμα προπονητή) και πάνω απ'όλα, να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Τη χαρά, τη λύπη, το θυμό, τον εγωισμό, τον πόνο, το φόβο."
defencenet
