Ένας Θεός που διαρκώς φαίνεται να απαιτεί πράγματα, να αποφύγουμε αναρίθμητο πλήθος αμαρτιών, να είμαστε υποδείγματα, για να καταφέρουμε να γλιτώσουμε από την κόλαση.
Ίσως για άλλα πρόσωπα οι χαρακτηρισμοί αυτοί να ήταν πιο ακριβείς, για τον Χριστό όμως, ο οποίος έκανε τους ανθρώπους να Τον ακολουθούν με την θέλησή τους και όχι από φόβο, μια τέτοια τοποθέτηση μάλλον ανόητη ακούγεται σε όσους κατέχουν το άθλημα.
Οι απαντήσεις βρίσκονται πάντα εκεί, αρκεί να έχει κανείς την προδιάθεση να τις δει.
Ας δούμε μερικά τμήματα της παραβολής των ταλάντων (Ματθ. 25/14-30)
14 Ώσπερ γάρ άνθρωπος αποδημών εκάλεσε τους ιδίους δούλους και παρέδωκεν αυτοίς τα υπάρχοντα αυτού, 15 και ώ μέν έδωκε πέντε τάλαντα, ώ δε δύο, ώ δε έν, εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν, και απεδήμησεν ευθέως.
Εδώ βλέπουμε πως μοιράζει στον καθένα τάλαντα, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός. Η προσδοκία λοιπόν του αφεντικού εδώ από τον κάθε δούλο δεν είναι η ίδια, αλλά όσο μπορεί ο καθένας.
16 πορευθείς δε ο τα πέντε τάλαντα λαβών ειργάσατο εν αυτοίς και εποίησεν άλλα πέντε τάλαντα· 17 ωσαύτως και ο τα δύο εκέρδησε και αυτός άλλα δύο. 18 ο δε το έν λαβών απελθών ώρυξεν εν τή γη και απέκρυψε το αργύριον τού κυρίου αυτού.
Οι δύο λοιπόν παράγουν κάποιο αποτέλεσμα από τα χρήματα που τους εμπιστεύθηκε, ενώ ο τελευταίος απλά τα κρύβει.
έφη αυτώ ο κύριος αυτού· εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν τού κυρίου σου.
Αυτό είναι η απάντηση στους 2 πρώτους δούλους, και είναι ακριβώς η ίδια, παρά το ότι ο ένας παρήγαγε 5 και ο άλλος 2.
24 προσελθών δε και ο το έν τάλαντον ειληφώς είπε· κύριε, έγνων σε ότι σκληρός εί άνθρωπος, θερίζων όπου ουκ έσπειρας και συνάγων όθεν ου διεσκόρπισας· 25 και φοβηθείς απελθών έκρυψα το τάλαντόν σου εν τή γη· ίδε έχεις το σόν. 26 αποκριθείς δε ο κύριος αυτού είπεν αυτώ· πονηρέ δούλε και οκνηρέ! ήδεις ότι θερίζω όπου ουκ έσπειρα και συνάγω όθεν ου διεσκόρπισα! 27 έδει ούν σε βαλείν το αργύριόν μου τοίς τραπεζίταις, και ελθών εγώ εκομισάμην αν το εμόν σύν τόκω.
Ο κάθε αναγνώστης περιμένει στο σημείο αυτό να δει την καταδίκη του τελευταίου δούλου που δεν αξιοποίησε αυτά που του δόθηκαν. Το ενδιαφέρον όμως, είναι η αιτιολογία του κυρίου του. Του λέει, ότι μπορούσε απλώς να αφήσει το χρήμα στην τράπεζα, ώστε να εισπράξει κάποιον τόκο, αντί να το θάψει.
Τα ελάχιστα κοινώς, του λέει, αν έκανε, θα ήταν αρκετά. Ο δούλος όμως επέλεξε όχι μόνο να μην παράγει ούτε τα βασικά, αλλά να κατηγορήσει και τον κύριό του. Ίσως μας θυμίζει λίγο το προπατορικό αμάρτημα η αντίδραση του τελευταίου.
Εν τέλει λοιπόν, είναι ο Θεός αυστηρός και σκληρός; Εκείνος που ζητά, απλώς να παραδεχτούμε τις αδυναμίες μας και να κάνουμε τα όποια ελάχιστα αντέχει ο καθένας, και τα υπόλοιπα αναλαμβάνει να μας τα προσφέρει ο ίδιος; Όχι μόνο από αυτό το χωρίο, αλλά και από πολλά άλλα που δεν εκφράζονται σε μερικές γραμμές, μάλλον το αντίθετο αποδεικνύεται.
Ας βγάλουμε λοιπόν από το μυαλό και την καρδιά μας τον Χριστό με την επικριτική ματιά, και ας βάλουμε τον Χριστό που είπε, 'Ήθελα να κάνεις απλά ό,τι μπορούσες.'
ΙΧΝ
